萬(wàn)能對(duì)聯(lián),真神了! [ 2007-01-18 09:27 ]
古往今來(lái)歷史上最強(qiáng)萬(wàn)能下聯(lián)!跟什么都能對(duì)上。
月落烏啼霜滿(mǎn)天,一枝紅杏出墻來(lái)。 仰天大笑出門(mén)去,一枝紅杏出墻來(lái)。 相見(jiàn)時(shí)難別亦難,一枝紅杏出墻來(lái)。 去年今日此門(mén)中,一枝紅杏出墻來(lái)。 商女不知亡國(guó)恨,一枝紅杏出墻來(lái)。 兩情若是久長(zhǎng)時(shí),一枝紅杏出墻來(lái)。 春心莫共花爭(zhēng)發(fā),一枝紅杏出墻來(lái)。 春江潮水連海平,一枝紅杏出墻來(lái)。 千呼萬(wàn)喚始出來(lái),一枝紅杏出墻來(lái)。 庭院深深深幾許,一枝紅杏出墻來(lái)。 身無(wú)彩鳳雙飛翼,一枝紅杏出墻來(lái)。 老夫聊發(fā)少年狂,一枝紅杏出墻來(lái)。 小扣柴扉久不開(kāi),一枝紅杏出墻來(lái)。 我自橫刀向天笑,一枝紅杏出墻來(lái)。 人生自古誰(shuí)無(wú)死,一枝紅杏出墻來(lái)。 停車(chē)坐愛(ài)楓林晚,一枝紅杏出墻來(lái)。 壯士一去不復(fù)還,一枝紅杏出墻來(lái)。 疾風(fēng)知?jiǎng)挪荩t杏出墻來(lái)。 柴門(mén)聞犬吠,紅杏出墻來(lái)。 山窮水盡疑無(wú)路,一枝紅杏出墻來(lái)。 兩岸猿聲啼不住,一枝紅杏出墻來(lái)。 花明月黯籠輕霧,一枝紅杏出墻來(lái)。 楊家有女初長(zhǎng)成,一枝紅杏出墻來(lái)。 別有幽愁暗恨生,一枝紅杏出墻來(lái)。 借問(wèn)酒家何處有?一枝紅杏出墻來(lái)。 輪臺(tái)城頭夜吹角,一枝紅杏出墻來(lái)。 兩情若是久長(zhǎng)時(shí),一枝紅杏出墻來(lái)。 橫眉冷對(duì)千夫指,一枝紅杏出墻來(lái)。 不見(jiàn)武陵豪杰墓,一支紅杏出墻來(lái)。 天生我才必有用,一支紅杏出墻來(lái)。 但愿君心似我心,一支紅杏出墻來(lái)。 人生在世不稱(chēng)意,一支紅杏出墻來(lái)。 天階月色涼如水,一支紅杏出墻來(lái)。 花開(kāi)勘折直須折,一只紅杏出墻來(lái)。 舊時(shí)王謝堂前燕,一枝紅杏出墻來(lái)。 出師為捷身先死,一枝紅杏出墻來(lái)。 回眸一笑百媚生,一枝紅杏出墻來(lái)。 此曲只應(yīng)天上有,一枝紅杏出墻來(lái)。 同是天涯淪落人,一枝紅杏出墻來(lái)。 孤帆遠(yuǎn)影空盡,一枝紅杏出墻來(lái)。 姑蘇城外汗衫濕,一枝紅杏出墻來(lái) 映階碧草自春色,一枝紅杏出墻來(lái)。 洛陽(yáng)親友如相問(wèn),一枝紅杏出墻來(lái)。 天長(zhǎng)地久有時(shí)盡,一枝紅杏出墻來(lái)。 飛流直下三千尺,一枝紅杏出墻來(lái)。 淚眼問(wèn)花花不語(yǔ),一枝紅杏出墻來(lái)。 江邊一望楚天長(zhǎng),一枝紅杏出墻來(lái)。 長(zhǎng)恨人心不如水,一枝紅杏出墻來(lái)。 日出江花紅勝火,一枝紅杏出墻來(lái)。 三山半落青天外,一枝紅杏出墻來(lái)。 東風(fēng)不與周郎便,一枝紅杏出墻來(lái)。 少小離家老大回,一枝紅杏出墻來(lái)。 春城無(wú)處不飛花,一枝紅杏出墻來(lái)。 葡萄美酒夜光杯,一枝紅杏出墻來(lái)。 春風(fēng)得意馬蹄疾,一枝紅杏出墻來(lái)。 兩個(gè)黃鸝鳴翠柳,一枝紅杏出墻來(lái)。 還君明珠雙淚垂,一枝紅杏出墻來(lái)。 沉舟側(cè)畔千帆過(guò),一枝紅杏出墻來(lái)。 人面不知何處去,一枝紅杏出墻來(lái)。 朝辭白帝彩云間,一枝紅杏出墻來(lái)。 黑云壓城城欲摧,一枝紅杏出墻來(lái)。 碧玉妝成一樹(shù)高,一枝紅杏出墻來(lái)。 無(wú)可奈何花落去,一枝紅杏出墻來(lái)。 春風(fēng)又綠江南岸,一枝紅杏出墻來(lái)。 莫愁前路無(wú)知己,一枝紅杏出墻來(lái)。 羌笛何須怨楊柳,一枝紅杏出墻來(lái)。 侯門(mén)一入深似海,一枝紅杏出墻來(lái)。 報(bào)國(guó)無(wú)門(mén)空自怨,一枝紅杏出墻來(lái)。 桃花嫣然出籬笑,一枝紅杏出墻來(lái)。 山重水復(fù)疑無(wú)路,一枝紅杏出墻來(lái)。 王師北定中原日,一枝紅杏出墻來(lái)。 小荷才露尖尖角,一枝紅杏出墻來(lái)。 人生得意需盡歡,一只紅杏出墻來(lái)。 天涯何處無(wú)芳草,一枝紅杏出墻來(lái)。 待的山花爛漫時(shí),一枝紅杏出墻來(lái)。 少年不知愁滋味,一枝紅杏出墻來(lái)。 姑蘇城外寒山寺,一枝紅杏出墻來(lái)。 清清河邊草,紅杏出墻來(lái)。 白毛浮綠水,紅杏出墻來(lái)。 舉頭望明月,紅杏出墻來(lái)。 此事古難全,紅杏出墻來(lái)。 明月幾時(shí)有?紅杏出墻來(lái)。 但愿人長(zhǎng)久,紅杏出墻來(lái)。 采菊東籬下,紅杏出墻來(lái)。 壯士暮年,紅杏出墻。 欲把西湖比西子,一支紅杏出墻來(lái)。 落霞與孤雁齊飛,一支紅杏出墻來(lái)。 但使龍城飛將在,一枝紅杏出墻來(lái)。 大海航行靠舵手,一枝紅杏出墻來(lái)。 天南地北雙飛雁,一枝紅杏出墻來(lái)。 日日思君不見(jiàn)君,一枝紅杏出墻來(lái)。 天生一個(gè)仙人洞,一枝紅杏出墻來(lái)。 洛陽(yáng)親友若相問(wèn),一枝紅杏出墻來(lái)。 砍頭不要緊,紅杏出墻來(lái)。 忽如一夜春風(fēng)至,一枝紅杏出墻來(lái)。 昨夜西風(fēng)凋碧樹(shù),一枝紅杏出墻來(lái)。 滾滾長(zhǎng)江東逝水,一枝紅杏出墻來(lái)。 問(wèn)世間情為何物?一枝紅杏出墻來(lái)。 醉臥沙場(chǎng)君莫笑,一枝紅杏出墻來(lái)。 天蒼蒼、野茫茫,一枝紅杏要出墻。 大風(fēng)起兮云飛揚(yáng),一枝紅杏出墻來(lái)。 我勸天公重抖擻,一枝紅杏出墻來(lái)。 拔劍四顧心茫然,一只紅杏出墻來(lái)。 山雨欲來(lái)風(fēng)滿(mǎn)樓,一支紅杏出墻來(lái)。 紙上得來(lái)終覺(jué)淺,一只紅杏出墻來(lái)。 孤帆遠(yuǎn)影碧空盡,一只紅杏出墻來(lái)。 縱然尋他千百度,一枝紅杏出墻來(lái)。 兩岸猿聲啼不住,一枝紅杏出墻來(lái)。
(華東政法學(xué)院通訊員
孫曉琳推薦) |